«Το πάρτι τελείωσε»,

«Το πάρτι τελείωσε», κραυγάζει ο διεθνής Τύπος δείχνοντας την Ελλάδα και τα …τεράστια δημοσιονομικά της χρέη… Σιγά, καλέ! Δεν έχετε ακούσει το ρεφραίν «οι ωραίοι έχουν χρέη»; Εμείς το γράψαμε, για μας και για τα παιδιά μας που γεννιούνται σε τούτη τη χώρα με ένα δεδομένο χρέος στην πλάτη τους!

Και εάν μεν πεθάνει –ο μη γένοιτο- συγγενής σου και σου αφήσει ανεξόφλητα δάνεια και απλήρωτους λογαριασμούς, κάνεις μία αποποίηση κληρονομιάς, στο δικαστήριο, και ξεμπερδεύεις. Με το χρέος του δημοσίου, όμως, τι αποποίηση να κάνεις και σε ποιόν; Γλύτωσε ποτέ κανείς από το δημόσιο;
Θα πληρώσουμε όλοι, θέλουμε δε θέλουμε, δανειστήκαμε δεν δανειστήκαμε! Φτάνει που τα πήρε για λογαριασμό μας (;) το κράτος.
Για λογαριασμό μας τα πήρε, για ποιόν τα ξόδεψε, όμως, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το κράτος έκανε γλέντια με τα τζάμπα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κατασπατάλησε δεξιά και αριστερά, εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό!
Έδινε χρήμα με τη σέσουλα η ΕΕ. Συγχρηματοδοτήσεις από ʼδώ, επιχορηγήσεις από κει. Προγράμματα από τη μία, συγκλίσεις από την άλλη. Είδαμε χρήμα, γυάλισε το μάτι μας. Πέσανε πάνω του οι επιτήδειοι. Νομίζαμε ότι οι κρουνοί της Ευρώπης θα έτρεχαν ασταμάτητα και για πάντα. Και όταν άρχισε να κλείνει η κάνουλα, εμείς εκεί, εξακολουθούσαμε να πηγαίνουμε με τη στάμνα στη βρύση για να γεμίσουμε! Όταν έπεφταν οι δείκτες, εμείς εκεί, τους ανεβάζαμε με «δημιουργική λογιστική»! Όταν άρχισαν οι Ευρωπαίοι να ζητάνε πίσω τα αχρεωστήτως καταβληθέντα, εμείς κάναμε ό,τι κάνει η κότα στην άκρη του γκρεμού. Δηλαδή την …πάπια!
Απορούμε μετά πως γεμίσαμε μιζαδόρους, κομπιναδόρους και αεριτζήδες. Μα με τόσο τζάμπα χρήμα και με τέτοια ανημποριά του κράτους να ελέγξει τα κοινοτικά κονδύλια, που πάνε και γιατί, αν ξοδεύονται για την ανάπτυξη ή αν καταλήγουν σε τσέπες ορισμένων, το πάρτι ήτανε φυσικό να γεμίσει με ακάλεστους…

Και τώρα; Τώρα ή θα πληρώσουμε ή θα πατώσουμε. Δηλαδή πάτο είμαστε, αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λέμε μπας και μπορέσουμε έστω στο «και πέντε» να περισώσουμε τουλάχιστον την λαβωμένη μας υπόληψη. Διότι κατά που πάει το πράγμα, σύντομα όχι μόνο δεν θα μας ενισχύουν πλέον οι Ευρωπαίοι, ούτε καν θα μας δανείζουν!

Και τότε θα κηρύξουμε πτώχευση! Για να το αποφύγουμε, πρέπει να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι. Να λάβουμε επώδυνα οικονομικά μέτρα. Έλα, όμως, που προεκλογικά έπεσε η υποσχεσιολογία σύννεφο! Ποιος θα αναλάβει τώρα να ανατρέψει τις υποσχέσεις που αφειδώς σκορπούσαμε, να πάρει πίσω όσα με λόγια μοιράζαμε, από μία τσέπη άδεια και τρύπια; Ποιος;
«Το πάρτι τελείωσε», αυτό είναι βέβαιο. Και μείς, κρατώντας ακόμη το άδειο ποτήρι του ουίσκι στο χέρι, καπνίζοντας αρειμανίως σε χώρους που απαγορεύεται το κάπνισμα, κατηγορούμε ο ένας τον άλλο. Έτσι, όμως, ούτε το ποτήρι γεμίζει ούτε λύνουμε κανένα πρόβλημα…Απλώς, ανακυκλώνουμε τα πάθη μας…
TO VELOS