Σταλινισμός που αποτρελάθηκε

Πριν από λίγες ημέρες ο «Ριζοσπάστης» διακήρυσσε στο πρωτοσέλιδό του ότι «η βελτίωση της ζωής του λαού δεν γίνεται με την αντιμετώπιση της διαφθοράς» (16/12/2009). Χθες κατήγγειλε σε πηχυαίο τίτλο την κυβέρνηση ότι «στήνει χαφιέδικους μηχανισμούς με πρόσχημα την εγκληματικότητα» (22/12/2009). Αύριο -ποιος ξέρει; - μπορεί το ΚΚΕ να κατέβει σε κοινή πορεία με τους αντιεξουσιαστές για την «άμεση απελευθέρωση» των συλληφθέντων για ληστείες τραπεζών. Ο ανορθολογικός κατήφορος δεν έχει τέλος. Στο παράλληλο σύμπαν που ζει η ηγεσία του ΚΚΕ, η λογική είναι παράλογη και ο παραλογισμός λογική. Ακόμη ο «αστυνομικός της γειτονιάς» είναι για τον «Ριζοσπάστη» «χαφιέδικος μηχανισμός» που έχει πραγματικό στόχο «να χτυπηθεί η λαϊκή πάλη και ριζοσπαστικοποίηση».
Το «εθνικό πρόγραμμα προστασίας κρίσιμων υποδομών» είναι επίσης «ύποπτο» διότι (αντιγράφουμε): «Στην κατηγορία των υποδομών ζωτικής σημασίας μπορούν να συμπεριληφθούν μια σειρά δημόσιων ή ιδιωτικών επιχειρήσεων. Γιʼ αυτές προτείνονται διαρκή μέτρα ασφαλείας, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουν και “απειλές” από εργατικές κινητοποιήσεις.» Οπως διαβάζουμε στο ίδιο ρεπορτάζ η δήλωση του κ. Χρυσοχοΐδη περί «επαναστατικού ταμείου το οποίο συγκεντρώνει λεφτά για να αγοράζονται “καθαρά όπλα”» έγινε «με προφανή την πρόθεσή του να αμαυρώσει τη μαζική λαϊκή επαναστατική πάλη».
Η εύκολη εξήγηση γιʼ αυτή τη διολίσθηση του ΚΚΕ σε όλο και πιο ανορθολογικές θέσεις, είναι αυτή που θα έλεγε ο Βρετανός πολιτικός Φίλιπ Σνόουντεν: «Πρόκειται περί μπολσεβικισμού που αποτρελάθηκε». Η πραγματική απάντηση πρέπει να έχει να κάνει με τις εσωκομματικές διεργασίες εντός του κόμματος (είναι πολλοί αυτοί που δεν καλοβλέπουν τη σεχταριστική τακτική της κομματικής ηγεσίας) συν την προσμονή ότι η οικονομική κρίση της χώρας αποτελεί ευκαιρία για την «όξυνση των ταξικών αντιθέσεων» και «το δυνάμωμα της ταξικής πάλης».
Στην ουσία η ηγεσία του ΚΚΕ σπεκουλάρει στη διόγκωση της κρίσης για πολιτικά οφέλη. Επιχειρεί να «μεγαλώσει τα αδιέξοδα» όχι για να αποδείξει ότι το ΚΚΕ μπορεί να τα πάει καλύτερα, αλλά ότι ο καπιταλισμός τα κάνει χειρότερα. Δεν έχει πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση, κυριαρχεί το γινάτι της δικαίωσης των ελπίδων που η ζωή απέδειξε ότι ήταν φρούδες. Στη διάχυτη παραβατικότητα που ταλαιπωρεί τους πολίτες προσθέτουν κι άλλη με καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών, πανεπιστημίων, ακόμη και στούντιο καναλιών. Αντιτίθενται σε κάθε πρόταση καταπολέμησης της εγκληματικότητας, όχι γιατί πάσχουν από σύνδρομο καταδίωξης, αλλά γιατί πιστεύουν ότι κάθε βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη, έρχεται σε αντίθεση με τον βασικό τους στόχο. Η μεγιστοποίηση της μιζέριας του ελληνικού λαού θεωρείται πλέον ενδιάμεσο στάδιο στην πορεία προς τον σοσιαλισμό.
Το ΚΚΕ βιώνει το σοκ της ήττας και γιʼ αυτό καιρό τώρα ετεροπροσδιορίζεται. Δεν έχει πλέον αναφορά τις ανάγκες του λαού. Θεωρεί τον καπιταλισμό, την Δύση, τις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως εξ ορισμού απάνθρωπα συστήματα και με βάση αυτή την πίστη άρχισε να προσδιορίζει την πολιτική του στάση. Το πρόβλημά του είναι η προς δυσμάς μυωπία, η δαιμονοποίηση κάθε πτυχής της Δύσης και η ενδόμυχη πεποίθησή, ότι «πού θα πάει; Θα καταρρεύσει».